روزی یک کار خوب کنیم
همۀ ما دم از این می زنیم که چرا جامعه بد و خرابه ، چرا هیچ کس به هیچ کس کمک نمیکنه
ولی آیا فکر کردیم که خودمون شروع کنندۀ یه زنجیره باشیم؟
تا حالا فکر کردیم که وقتی کسی رو خوشحال میبینیم، خودمون چقدر ذوق زده میشیم؟!!
سلام دوستان
عنوان مطلب امروز، عنوان یکی از دوستان بود که در قسمت نظرات گذاشته بودند که برام جای تامل داشت...
هوا ، سرنگ ، دل
بزرگترین عیب موسیقی این است که به آدم کمک می‌کند از تنهایی خودش لذت ببرد و او را در این تنهایی منفعل رها می‌کند. برای آدم افسرده گوش کردن آهنگ مثل سم است. آنها که افسردگی شدید را تجربه کرده‌اند می‌فهمند چه می‌گویم، وقتی هدفون را در گوشت می‌گذاری عملا خودت را ایزوله می‌کنی. دیواری دور خودت می‌کشی و از جداافتادگی خودت از بقیه آدم‌ها لذت می‌بری. در خیابان راه می‌روی در ماشین نشسته‌ای در صف ایستاده‌ای در ازدحام به جمعیت تنه می‌زنی اما در همه این موقعیتها تنها هستی و موسیقی به تو کمک می‌کند از این تنهایی مخرب لذت هم ببری. این لذت بردت از تنهایی، ابتدا یک مکانیزم دفاعی در برابر افسردگی است اما به مرور تبدیل به وضعیتی پایدار می‌شود که تو و افسردگی را به هم عادت می‌دهد. به مرور تو تبدیل به بیماری می‌شوی که از بیماری‌ات لذت می‌بری و نه تنها به دنبال درمانش نمی‌روی بلکه به آن افتخار هم می‌کنی.
سلام دوستان
یه مدتی نبودم ... اتفاقات هم خوب بود هم بد ... هم خوش هم تلخ
اومدم یه شهر دیگه که استخدام یه نهاد دولتی شدم ... خوبه خیلی خوب ... اما تنهایی!!!
رویاهای بر باد رفته
از یک جایی به بعد آلیس می‌شوی در عجایب سرزمینی
که جز خاطره پای هیچ عصایی به آنجا باز نمی‌شود.
از یک جایی به بعد به خودت که می‌آیی پر شدی از رفت و آمد رویاهای پابرهنه‌ای
که اعتبارشان نسبت مستقیم دارد با آرزوهای خطور نکرده در سر واقعیت!
"انسان بودن"
چقدر آدما بد شدن ...
چقدر نامردی زیاد شده....
چقدر خیانت زیاد شده...
چقدر دل شکستن راحت شده...
چقدر پول کسی رو خوردن راحت و زیاد شده...