دل نوشته های یک دل خسته

سلام دوستان

عنوان مطلب امروز، عنوان یکی از دوستان بود که در قسمت نظرات گذاشته بودند که برام جای تامل داشت...

هوا ، سرنگ ، دل

قشنگ و تلخه...

گاهی واقعا به جایی میرسیم که دوست داریم دیگه زنده نباشیم ، دنیای قشنگیه اما خیلی سختش کردیم برای هم... اونقدر که احساس می کنیم زنده نباشیم بهتره...

کاش خدا هم گاهی به حرفامون گوش میداد و میگفت خودتم پشتتم تو فقط برو ... شاید بعضیا بگن که خدا حرفامونو میشنوه، قبول! اما اگه طوری باشه که واقعا احساس بشه، نه در عموم، بلکه در خلوت هر کس برای خودش، بنظر من دنیا گلستان میشه، مطمئنم خیلی از ماها دوست داریم که این اتفاق بیافته، اما نمیدونم چرا نمیشه... چرا نمیاد و نمیگه چته؟ نمیگه درست میشه من کنارتم!! 

دلم به جای هوا در سرنگ کمی خدا میخواد

کمی خدای واقعی که باهام حرف بزنه... خدایی که همه میگن از همه بزرگتر و داناتر و بخشنده تره...